Epilog...

~Trzy lata później~

Limit pecha w moim życiu chyba w końcu się wyczerpał. 

Jestem zdrowa. Szczęśliwie zakochana... i to z wzajemnością, a poza tym na moim palcu lśni piękny, złoty pierścionek. 

Nigdy bym nie przypuszczała, że mogę zostać narzeczoną Michaela. Myślałam, że jesteśmy tylko i wyłącznie najlepszymi przyjaciółmi, jednakże życie lubi pisać nieprawdopodobnie historie. 

Przeszczep przyjął się, za co  dziękuję temu, który nade mną czuwa. Tak miało być. 

O ile na początku wolałam umrzeć, tak z każdym dniem cierpiałam. Myślałam, że w momencie kiedy wszystko zaczęło się w moim życiu układać w jednej chwili choroba to zniszczy.
Nasze życiu w kilka dni, tygodni może zmienić się o 180 stopni.

Kiedy wróciliśmy do kraju wiedziałam, że rozpoczynam nowe życie.
Tej szansy już zmarnować nie mogę. Chcę się cieszyć, nawet z najmniejszych drobnostek.
Dużo czasu spędziliśmy z rodzicami Michaela, którzy byli zszokowani tym co się wydarzyło. Mój chłopak nawet ich o tym wszystkim nie poinformował. Mieli mu to oczywiście za złe. Sama miałam do niego o to pretensje.
A jak zareagowali na wieść, że jesteśmy razem?
Nie mogli w to uwierzyć. Dwójka najlepszym przyjaciół, przyjeżdża i oznajmia, że się kochają... To dobry materiał na film...
Nie tylko grupka dorosłych zdziwiła się naszą decyzją. Podobnie zareagowali nasi znajomi.

Bywały chwile trudne, ale miłość bez kłótni to chyba nie jest prawdziwe uczucie. Nie ma miłości idealnej. Nie ma miłości bez zazdrości, nieporozumień. Ważne jest to, aby wyjść z tej chwili cało.

Moje życie to jedna wielka gra w wojnę.
Na początku uczysz się, stawiasz pierwsze kroki. Z czasem stajesz się coraz lepszy.
W końcu jesteś tym najlepszym, wszystko idzie w dobrą stronę. Nagle jesteś na straconej pozycji. Chcesz ratować sytuację, lecz nie możesz. Czekasz co przyniesie los. Jesteś blisko porażki.
Przychodzi moment kiedy wszystko się zmienia. Czas kiedy to przegrana odchodzi, a ty w końcu możesz cieszyć się ze zwycięstwa. A smak tego smakuje chyba najlepiej.
Przezwyciężyłam to, co napotykało mnie na własnej ścieżce życia. I teraz z uniesioną głową mogę stwierdzić, że jestem z siebie dumna. Nie poddałam się. Były momenty słabości, a ja walczyłam dalej.

Życie bez niespodzianek od losu byłoby zdecydowanie za nudne i za idealne. Kiedy spotykamy przeszkody, wiemy co czują ludzie, którzy także z nimi walczyli, a nie zwracaliśmy na to uwagi.
To może taka nauczka na przyszłość.


-----------------------------------------------------
No to mamy epilog :)) 
Nie wiedziałam, jak to dokończyć, ale wydaje mi się, że to u góry wam się spodoba. I tak jestem szczęśliwa, że cokolwiek powstało, gdyż ostatnie dwa tygodnie to po prostu jedna wielka masakra. Tu poprawy, klasówki, sprawdziany, a do tego dołożyć parę publicznych występów z zajęć artystycznych i powstaje jeden wielki bałagan. 
Chciałabym wam bardzo serdecznie podziękować! Za każdy komentarz i za to, że wytrwaliście do końca :')) 
Dziękuję osobom, które dokładnie pisały mi gdzie popełniam błędy, dzięki czemu jest ich na pewno mniej tu, jak i w pracach na polskim :**  
Szczerze, to nie spodziewałam się tylu wyświetleń *-* 
Zakładając ten blog liczyłam na zdecydowanie mniej. Może nie była to zbyt wciągająca  historia, ale jak widać jesteście ze mną <3 
Jesteście kochane! <33

A teraz chciałabym zaprosić Was na nowego bloga, gdzie można ujrzeć już naszych bohaterów Po drugiej stronie 
Mam nadzieję, że się tam zobaczymy! 

I jak wspominałam, te dwa tygodnie były okropne, dlatego przepraszam za brak komentarzy pod waszymi rozdziałami. Już zaraz biorę się do roboty i nadrabiam :*     

16. Oddałbym wszystko...

Sarah od dwóch dni jest nieprzytomna. Jest bardzo źle tyle mi tylko powiedziano. 

Chcę wiedzieć więcej, ale tłumaczą się tajemnicą i innymi pierdołami. Czy ja chcę tak bardzo dużo?

Jestem w totalnej rozsypce. Nie wiem co mam robić, jak się zachować. Gdyby nie Mia, nawet nie zawiadomiłbym rodziców Sarah o tym całym wydarzeniu. Udaje silną, ale wiem, że w środku jest doszczętnie podłamana. Ona ma jednak wsparcie w osobie Williama. Może sprowadzić tu Stefana? Nie, to głupi pomysł. Nie będę zadręczał go własnymi problemami. Wiem, że przy pierwszym lepszym telefonie wyczuje, że dzieje się coś złego. Nieutrzymywanie kontaktu też zmusi go do takiego myślenia.
Szpitalne krzesło stało się dla mnie domem. Niejednokrotnie wysyłano mnie do domu. Czuję się jednak zobowiązany tutaj przebywać. Nie mogę jej zostawić. Nie teraz.
Ona jest częścią mojego życia...

Czas płynie strasznie długo. Dzień ciągnie się w nieskończoność.
Z zamyślenia wyrywa mnie znajomy głos, który już z końca korytarza wykrzykuje moje imię. Odruchowo wstaję i widzę biegnącą w moją stroną Annę. Za nią widzę jeszcze pana Davida i mamę Sarah, Marie. To jednak nie wszyscy.
W rozszyfrowaniu tajemniczej osoby, idącej tuż za państwem Witt przeszkadza mi ich córka, która rzuca się na mnie. Może nie rzuca, a przytula na tyle mocno, aby upewnić się czy to co się w tej chwili dzieje jest prawdą, a nie koszmarem, z którego za moment się obudzi. Sam chciałbym, aby to wszystko było tylko i wyłącznie złym snem. Rzeczywistość jest inna.
Witam się z jej rodzicami. Są bardzo wstrząśnięci tym co się stało. na pierwszy rzut oka da się stwierdzić, że cierpią jeszcze bardziej niż ja. Nic dziwnego...
Odwracam się i widzę osobę, której teraz potrzebowałem najbardziej. Stefan
Co on tu w ogóle robi? Nikogo nie zawiadamiałem.
W tej chwili jest to najmniej ważne. Może tego nie widać, ale cieszy mnie jego obecność. Teraz jest mi potrzebny, jak nigdy wcześniej. Mia miała Williama. Rodzina mojej dziewczyny jest tutaj razem. Tylko ja siedziałem sam, czekając na wszystkie informacje.
Oczywiście dostałem opieprz, że o niczym go nie zawiadomiłem. Nie spodziewałem się otrzymać go tak wcześnie, ale jak widać naprawdę na to zasłużyłem.
Poza tym wszystkim, mam u niego ogromny dług wdzięczności. Pomaga. Wspiera. Są chwile trudne, najlepsi przyjaciele jednak starają się nie pamiętać złego. Mogą zlać ci tyłek, abyś już nigdy nie popełnił tego samego błędu.

- Nigdy bym nie pomyślał, że jedna osoba może obudzić we mnie taki huragan uczuć... - Mówię, do siedzącego obok mnie Stefana. Mój głos jest zachrypnięty i tak cichy, że wydaje się jakbym mówił sam do siebie.
- Co z nią? - Pyta, a ja nawet nie wiem jak na to odpowiedzieć. Tak naprawdę, nie wiem nic. Poza tym, że od dwóch dni nie ma z nią kontaktu. Głupio się z tym czuję. - Naprawdę nie wiesz co z nią jest!? - Krzyczy. Mam ochotę zakopać się pod ziemię. - Gdzie są teraz jej rodzice?
- Z tego co wiem, to poszli rozmawiać z lekarzem... - odpowiadam trochę zmieszany tym wszystkim.
- Na co czekasz? - Kręci głową. - Raz, dwa biegnij się dowiedzieć o co chodzi... Inaczej umrzesz z tej niewiedzy.

Idę korytarzem, chcąc jak najszybciej znaleźć się przy sali Sarah i w końcu dowiedzieć, co naprawdę się z nią dzieje. Mijam uśmiechniętych pacjentów, którzy jak przypuszczam wracają do swoim domów i marzy mi się tylko, aby moja dziewczyna niedługo zrobiła to samo. Oddałbym wszystko, aby tylko była cała, zdrowa i znów przy mnie.
Na mój widok, pan David wstaje i podąża w moją stronę. Chyba wie, po co przychodzę...

- Co z nią? - Pytam, przerywając ciszę. Boję się odpowiedzi.
- Nie wygląda to dobrze, Michaelu... - Mówi smutno. Chcę wiedzieć więcej... Proszę... - Jedynie szybki przeszczep jest dla niej ratunkiem.

***

Stefan w końcu, namówił mnie do odpoczynku. On się z tego cieszy, chociaż nie za bardzo rozumiem jego radości. Będąc w mieszkaniu zamartwiam się jeszcze bardziej, więc sensu w tym nie widzę. 

W szpitalu czułem się zdecydowanie spokojniejszy. Tam wszystko było pod kontrolą. Teraz jedynym punktem mojego zainteresowania jest telefon. Patrzę na niego, jak na najpiękniejszy na świecie obrazek. 

Na szpitalnym krzesełku też można się przecież wyspać. 

Sarkazm. 

Kraft ma chyba zamiar pilnować mnie całą noc. Co godzinę przychodzi do mojego pokoju. Widzi mnie i wychodzi. Widzi i wychodzi... I tak w kółko. 

Martwi się. Bardzo. Niech on mnie chociaż troszkę zrozumie. 

Ona jest dla mnie całym światem. Potrzebuje dawcy - a ja bezradnie siedzę na łóżku, czekając aż w końcu mój przyjaciel pozwoli mi wyjechać do szpitala. 

Zamknięty w czterech ścianach. Tak to mogę nazwać.
Do rzeczywistości przywracają mnie wibracje i dźwięk przychodzącej wiadomości. Od razu biorę telefon do ręki i odczytuję:

Od Anna:
Prosiłeś, aby pisać. Sarah się wybudziła. Wpadnij jutro, a teraz
śpij spokojnie. Wszystko jest pod kontrolą :)


Rzucam urządzenie na łóżko i biegnę jak najszybciej na dół. Stefan prostuje się na kanapie.
Musiał usłyszeć moje kroki. Nic też dziwnego. Zapalam światło, a on się krzywi. Najwidoczniej spał, a ja głupi go obudziłem. Palant.
Ale skoro już...
- Proszę cię... Błagam... Ona się wybudziła - Z trudem mówię. Jąkam się jak głupi. Wiem, że nie wyrazi zgody. W tej chwili czuję się jak małe dziecko. Muszę pytać o zgodę o wyjście. Przecież jestem już dorosły, nieprawdaż?
- Idź się człowieku połóż. - Spodziewałem się tego. - Pojechałbyś i co? I tak cię do niej teraz nie wpuszczą.
Poddaję się bez walki. I tak by się nie ugiął.
A może i ma racje? Wybudziła się i to najważniejsze. Poza tym na szpitalnym korytarzu niecierpliwiłbym się tylko.  Posłusznie wracam do swojego łóżka i tym razem szybko zasypiam.

***

Dni okropnie się dłużą. Dawcy jak nie było tak i nie ma. Dziś mieliśmy wracać do domu. Plany się jednak trochę zmieniły. 

To miały być najlepsze wakacje naszego życia, a tymczasem zamieniły się w koszmar. 

Z dnia na dzień staje się coraz słabsza. Stara się śmiać, udaje wesołą. 

UDAJE... 

Może inni by się na to nabrali. Ja wiem swoje. 

Stefan robi wszystko co należy do roli najlepszego przyjaciela. Widać niestety, że także to wszystko okropnie przeżywa. Niecodziennie widzi mnie w takim stanie. Jeszcze nie tak dawno cieszył się tym, iż w końcu odważyłem się wyznać Sarah moje uczucia. A teraz wszystko raptownie legło w gruzach. 

Życie bywa nieprzewidywalne. I jesteśmy tego żywym przykładem. Jak widać, chyba przekroczyłem limit szczęścia. 

Dziwię się temu, jak jej rodzice to wszystko znoszą. Zawsze, gdy przychodzę widzę ich w dobrych humorach. Ich zachowanie jest dla mnie niezrozumiałe. 

Kraft parkuje przed szpitalem. 

Udajemy się na odpowiednie piętro. Pokonujemy tą samą drogę kilka razy dziennie, jak dzieci do szkoły. Naszą placówką jest jednak szpital. 

Kolejne zdziwienie. Nigdzie nie widzę ani Anny, ale również i rodziców Sarah. Zawsze czekali na mnie z nowymi informacjami. 

Może coś jest nie tak?

- Michael! - Słyszę za plecami znajomy głos. Odwracam się na pięcie i widzę uradowaną siostrę mojej dziewczyny. - Jest dawca! - Krzyczy, a do mnie nadal to nie dociera. Dopiero widok jej płaczącej matki utwierdza mnie, że to wszystko dzieje się naprawdę. 

----------------------------------------------

Hej! 

Zaczynam od tego: Wydaje mi się, że troszkę namieszałam...

Sarah ma raka nerek dla jasności. Bo coś pogmatwałam. Cała Magda :)) 

A i miał być epilog, ale w mojej głowie pojawił się pomysł. I tak powstało to cudo.  Zdarzyło mi się nawet pisać na polskim więc.... coś w tym jest. 

Przepraszam za spóźnienia na waszych blogach. Obiecuję się poprawić! 

Poza tym, jestem tak bardzo dumna z Michaela! Dwa zwycięstwa *-* 

Następny jeszcze nie wiadomo kiedy. Na razie muszę poprawić

klasówkę z historii i matematyki.... 

Trzeba się przyłożyć :))

Buziaki :* 

15. Ból

*Michael*

Musimy porozmawiać... Przerażają mnie te dwa słowa.
Czego mam się spodziewać? Spoglądam na nią. Jest poważna. Cały czas mam jednak nadzieję, że za moment wybuchnie śmiechem i powie, że to tylko i wyłącznie głupi żart. Z każdą kolejną sekundą, coraz bardziej w to wątpię.

- No więc... - zaczynam - O czym chcesz ze mną porozmawiać? - Pytam niepewnie. Widzę na jej twarzy lekkie zakłopotanie. Myśli jak dobrać ze sobą słowa, które chce wypowiedzieć. Wysyłam w jej stronę lekki. wymuszony uśmiech, za którym kryje się ogromny strach.
- Nie chcę niczego krakać czy coś w tym stylu.. - Zatrzymuje się i znów myśli - Jakby coś się stało.. - Unoszę prawą brew do góry, co od razu wychwytuje - Z naszym związkiem - Wyjaśnia - To chciałabym, abyśmy zostali jak dotychczas przyjaciółmi. - Kończy mówić, a ja od razu parskam śmiechem. Przez te parę minut przeżywałem katusze, bo bałem się o co może jej chodzić. Myślałem, że dzieje się coś złego. - A tobie co?
- Kochanie, obiecuję, że zawsze będziemy przyjaciółmi. - Oznajmiam przytulając ją mocno do siebie. - Nie zdajesz sobie chyba sprawy z tego jak mnie wystraszyłaś tym swoim Musimy porozmawiać 
- Przepraszam - Rzuca szybko, by po chwili delikatnie mnie pocałować. - Nie chciałam, aby zabrzmiało to aż tak poważnie.
- Jestem chyba zmuszony ci wybaczyć. Opowiadaj lepiej, jak tam zakupy...

Będę szczery. Przestraszyłem się, że może nie chce ze mną być. Do głowy przychodziły mi także różne pomysły, w których główną rolę odgrywała jej choroba.
Pilnuję, aby regularnie brała leki. Trochę ją tym denerwuję. Ja chcę dla niej jak najlepiej. Stwierdza, że nie zachowuję się jak jej chłopak, przyjaciel tylko jak mama.
Fakt, może trochę przesadzam. Obiecałem jednak jej rodzicom, że w stu procentach będę jej pilnował. I słowa dotrzymam. Do końca wyjazdu.

Większość dnia spędziliśmy w kuchni. Zachciało nam się babeczek. Oczywiście nasza dwójka plus mąka to nie najlepsze połączenie. Znajdowała się ona wszędzie. Łącznie z naszymi włosami, twarzami i ubraniami.
O dziwo, mimo zmarnowania połowy składników nasze babeczki wyszły naprawdę nieźle. Słodkości są raczej moją piętą Achillesową. A przy niej wszystko raptownie się zmienia.
Miło widzieć ją taką szczęśliwą.
I pomyśleć, że gdyby nie gaduła Gregor, mógłbym jej już nie zobaczyć. Próbował siedzieć cicho. Cała ta sytuacja go jednak bardzo przerosła.
Co prawda na początku, trochę poczułem się okropnie. Ukrywała przede mną i nie tylko taką poważną sprawę.
Kiedy jednak już u niej byłem. Wtedy w szpitalu. Od razu można było zauważyć w jej oczach tą ogromną tęsknotę, ten ból.
Doskonale to pamiętam.
Nasze pierwsze spotkanie, poza szpitalem? Widać było zmianę w jej zachowaniu. Zachowywała się tak, jakby nic się nie stało. Jakby przez ten czas kiedy jej z nami nie było, nic się nie zmieniło.
A ona chciała ukrywać się przed nami. Nie rozumiałem jej postępowania. Pierwsze co sobie pomyślałem to, to że oszalała. Jest jeden plus tego wszystkiego. Przez to wszystko, zdałem sobie sprawę, że nasza przyjaźń zamieniła się w coś więcej.
Uśmiechała się. Potem pomysł Mii z tym wyjazdem. Wszystko potoczyło się tak szybko.
Zachowywaliśmy się tak, jakby nic wcześniej nie stanęło na naszej drodze.

Sarah zasnęła na kanapie w salonie.
Jak widać dzisiejszy dzień bardzo ja wykończył.
Powoli zanoszę ją do jej pokoju i najdelikatniej jak tylko potrafię, kładę na łóżku. Przykrywam jej ciało, leżącym obok kocem i po cichutku ulatniam się kierując się w stronę mojego królestwa.
Wchodząc do pokoju pierwsze co rzuca się w moje oczy to okropny bałagan.
Jakoś nigdy mi on nie przeszkadzał.
A to niby kobiety są zmienne.

*Sarah*

Nie sądziłam, że moje słowa zabrzmią aż tak poważnie. I tak bardzo wystraszą biednego Michaela.
Powinnam go, za nie przeprosić, ale nie chce mi się do tego wracać.
Postanowiliśmy zrobić coś bardziej pożyteczniejszego.
Babeczki!
Nasza dwójka raczej nie jest często spotykana w kuchni. Michiego widziałam może z trzy razy jako kucharza. Zawsze raczej gustował w wyjście do jakiejś knajpki lub po prostu przebywał u mnie, a tam raczej wypadało mi go nakarmić.
Jednym z powodów, dla którego nigdy z nim nie gotowałam było to, iż Michi to duże dziecko.
Szczerze, myślałam, że trochę się zmieniło.
Jak zawsze myliłam się. Kiedy tylko zobaczył mąkę, zaczęła się bitwa.
Moje włosy momentalnie zrobiły się białe. W ruch poszły również... jajka.
Chyba pomylił miskę z moimi włosami. Bo właśnie na nich powstawało ciasto.
Szybko uciekłam do łazienki. Trochę zajęło mi zmycie tego czegoś z moich włosów.
Mimo wszystko, udało nam się upiec pysznie wyglądające słodkości. W mojej głowie zapaliła się jednak czerwona lampka. Zostało jeszcze przecież dekorowanie!

-  Ja nie chcę nic mówić, ale dopiero co zmyłam te coś - Mówię pokazując na moje mokre włosy - I nie mam zamiaru myć ich po raz kolejny - Kończę, grożąc mu palcem. Widzę, że nie za bardzo zrozumiał co do niego powiedziałam. Przenoszę wzrok na wszystkie kolorowe lukry i od razu wybucha niespodziewanym śmiechem. Ten człowiek jest niemożliwy.
- Przepraszam cię bardzo, ale to ty zaczęłaś. - Oznajmia ze spokojem. Patrzę na niego z niedowierzaniem. Ja? Ja tylko grzecznie stałam, kiedy to szanowny pan Hayboeck wziął do swoich rąk mąkę i rzucił ją ku górze, robiąc przy tym ogromną burzę bieli. - No co prawdę mówię. - Mówi z buzią pełną ciasta. Sprytnie i zarazem dyskretnie nakładam niebieski lukier na moją dłoń i udaję się w stronę Michaela. Siadam mu na kolana, a mojej uwadze nie umyka jego zdziwienie.
Delikatnie go całuję, a wtedy wsmarowuję cały lukier w jego blond włosy.  Nie jest z tego zadowolony. A czego ja się w ogóle spodziewałam?
- Dobra, jesteśmy kwita. - Powiedział, gdy już grzecznie siedziałam dekorując nasze słodkości. O dziwo nie poszedł umyć swojej czupryny.

Obudził mnie okropny ból, w okolicach moich chorych nerek. Nie wiem co się dzieje.
Może to tylko jednorazowe?
Wygląda na to, że się mylę. Ból się nasila. Zwijam się w kłębek i liczę, że zaraz wszystko wróci do normy.
Jest po północy. Nie wytrzymam dłużej. Wstaję i wolnym krokiem udaję się do pokoju mojego chłopaka.

*Michael*

Nie mogę zasnąć. Przekręcam się z jednego boku, na drugi. Przeczuwam coś złego.
Tylko co?
No właśnie tu problem. Wszystko jest jak najlepiej. Jestem szczęśliwy. Sarah zresztą również.
Dziś świetnie spędziliśmy ze sobą czas. Lukier co prawda nie chciał szybko zejść, to jednak po czasie zaczął ze mną współpracować.
Słyszę czyjeś kroki. Od razu prostuję się. Siadam na skrawku łóżka, czekając na to co się stanie.
Do mojego pokoju wchodzi Sarah. Nie wygląda najlepiej. Od razu podbiegam do niej. Trzyma się w okolicy swojej prawej nerki.
- Proszę, pomóż mi... - Mówi i traci przytomność...


------------------------------------------------------
Witam i o zdrowie pytam! 
Jakoś długo szło mi pisanie tego rozdziału. Obiecałam sobie, że wyrobię się do moich urodzin i słowa  dotrzymałam iż mam je dopiero 5 lutego.  Ogólnie to dumna z siebie jestem :")  Leże w domu chora, cierpię na brak weny, ale jednak coś udało mi się stworzyć.  

NAJPRAWDOPODOBNIEJ to prawie koniec tej historii. Chyba, że do głowy przyjdzie mi jakiś mega, super pomysł. ;)
Na pocieszenie  razem w moją przyjaciółką mamy pomysł na kolejnego bloga. Ale zobaczymy co z tego wyjdzie. 
Wracając do rozdziału... Nie miałam pomysłu o czym by tu napisać (oprócz końcówki) więc postanowiłam wrócić trochę do pierwszych rozdziałów.  A pomysł z tymi babeczkami zrodził się z powodu, że byłam głodna XD I po prostu tak jakoś wyszło.  
Czytając wasze komentarze pod poprzednim rozdziałem (za które bardzo dziękuję!) stwierdziłam, że zrobię wam niespodziankę. Na początku te doszczętne Musimy porozmawiać miało być poważniejsze, ale ja lubię zaskakiwać. Musicie mi wybaczyć, ale nie umiem pisać długich rozdziałów. 
Komentujcie i do zobaczenia :* 

14. Musimy porozmawiać

Budzą mnie promienie słońca, które bardzo w tej chwili rażą moje oczy. Przecieram je i próbuję przewrócić się na drugi bok. Niestety coś mi przeszkadza. Śmieję się w duchu i staram się jak najdelikatniej uwolnić swoje ciało z uścisku Michaela.
Niestety moje próby idą na marne. Muszę czekać aż się obudzi, a to może chwilkę potrwać.


- Kocham Cię - Powiedział spokojnie, a moje myślenie się momentalnie wyłączyło. Moje uczucia są odwzajemniane. Patrzę w jego stronę, jednak jego wzrok skierowany jest na ścianę naprzeciwko niego. Trochę mnie to denerwuje. Biorę jego twarz w moje dłonie i patrzę w jego piękne oczy. 
- Możesz powtórzyć? - Pytam szeptem uśmiechając się w jego stronę.
- Kocham cię - Powtarza spokojnie. Zamykam oczy nie wierząc we własne szczęście. - Wszystko dobrze? - Pyta z troską
- Jak najbardziej - Przysuwam się do niego i delikatnie go całuję. Mija chwila zanim odwzajemnia pocałunek. Chyba za bardzo nie dociera do niego to co dzieje się w tej chwili. Moje ciało się rozluźnia. Czuję całą masę ,,motylków'' w moim brzuchu. - Też cię kocham - Szepczę, odrywając się od niego.  I znów czuję jego ciepłe wargi na swoich. Z każdą chwilą całował mnie coraz pewniej i namiętniej. Pragnęłam więcej i więcej. Położył mnie delikatnie na kanapie i zaczął składać na mojej szyi delikatne pocałunki. Pragnęłam go coraz bardziej. Jego dłonie błądziły po moim rozgrzanym ciele.
To co dobre niestety szybko się kończy. Jeden głośny huk i ekspresowo od siebie odskakujemy.
- Oho, burza nas odwiedziła - Powiedział kiedy udało unormować mu się oddech. - Przepraszam 
- Za co? - Pytam trochę zdezorientowana tym co przed momentem usłyszałam. 
- Trochę mnie poniosło - Prycham. Nie wiem co powiedzieć. Trochę NAS poniosło. Trzeba przyznać, że gdyby nie to znienawidzone przeze mnie zjawisko atmosferyczne zapewne doszłoby do czegoś więcej. Między nami nastała cisza. Co chwila chcę się odezwać... Tylko co ja mam powiedzieć. - Nienawidzę tej ciszy - Dziękuję w głębi duszy, za to że właśnie on przerwał tą okropną ciszę między nami. 
- Zgodzę się z tobą. Też za nią nie przepadam. - Oznajmiam, siadając po ,,turecku'' . Za oknem widać coraz większą zawieruchę. Burza to mój odwieczny wróg. Kiedy byłam jeszcze małym dzieckiem, Gregor zazwyczaj zamiast mnie pocieszać, to tylko straszył. Michi robił to samo. Wiedzieli, że cholernie się jej boję. Wolałam się podczas niej ewakuować do bezpiecznego miejsca. Bez nich. Z czasem raczej o tym zapomnieli. Może mieli wyrzuty sumienia? Niee. Oni? Nigdy - O dziwo jeszcze mnie nie straszysz
- Dlaczego miałbym... Aaaaa. Pamiętam... Wyrosłem z tego - Mówi, patrząc rozbawionymi oczami w moją stronę.  - Chodź tu, bo zaraz mi tu jeszcze zawału dostaniesz. - Klepie miejsce bliżej jego osoby, a ja szybkim ruchem się do niego przysuwam. Od razu obejmuje mnie ramieniem. Opieram głowę o jego tors. - Wiesz, że gdyby nie ta twoja ulubiona burza...
- Doszłoby do czegoś więcej - Przerywam mu - nie jestem małym dzieckiem Michi... Chociaż... podobało mi się - Sama nie wierze w to co powiedziałam. Skąd ta odwaga? 
- Jakby ci się nie podobało dostałabyś ode mnie dawkę łaskotek - I w tym momencie zaczęłam żałować, że jestem tak blisko niego. Wiedział gdzie mam największe łaskotki. Wykorzystał to przeciwko mnie. Z moich oczu szybko zaczęły lecieć łzy rozbawienia. Jego zabawę przerwał kolejny huk... i ciemność ? 
- No to nie mamy prądu - westchnęłam. Usłyszałam cichy śmiech. Oczywiście wiedziałam do kogo należy. Chciałam uderzyć go lekko w bark, niestety przez tą ciemność nic nie widziałam. Trafiłam w policzek
- Ejj! Za co to było?! - Krzyknął, ale bardziej pisnął  nie wiedząc o co mi dokładnie chodzi.
- Oj nie krzycz. Po prostu nic nie widzę i tak wyszło - Oznajmiam spokojnie. On natomiast wstaje i kieruje się w stronę... Nie widzę. 
- Za dziesięć minut po ciebie zejdę. Nie ruszaj mi się tylko z miejsca! - Słyszę z oddali. Wiem chociaż, że jest na górze. Nie pozostaje mi nic innego niż cierpliwie czekać. Moją jedyną deską ratunku jest telefon. Zupełnie zapomniałam o tym, że mam go w kieszeni moich spodenek. Kiedy mam zamiar napisać wiadomość do Mii, słyszę schodzącego, a raczej zbiegającego Michaela po schodach. Świecę telefonem w jego stronę, ten jednak nic sobie z tego nie robi i bierze mnie na swoje ręce. Znów się śmieję. 
Światłem z telefonu oświetlam naszą drogę. Kierujemy się do jego pokoju. 
Mam się bać?
- Zamknij oczy - Szepcze wprost do mojego ucha, a ja posłusznie wykonuję jego polecenie. Słyszę otwierane drzwi. Stawia mnie na nogi i tym razem prosi o otworzenie oczu. Chwilę się waham, jednak robię to, o co prosi. 
Widok mnie onieśmiela. 
Cały pokój udekorowany jest  świeczkami. Momentalnie zakrywam dłonią usta i patrzę na to ze wzruszeniem. 
Jestem zakochana w świeczkach. Doskonale o tym wiedział. Może zabrzmi to głupio, ale to właśnie one pozwalają mi odpędzić strach. Nadają takiego niepowtarzalnego uroku. 
- Podoba się? - Obejmuje mnie w pasie i pyta. Czuję jego ciepły oddech na mojej szyi. 
- Nawet nie wiesz jak bardzo 
Nasza rozmowa różni się od pozostałych. Jesteśmy ze sobą szczerzy jak jeszcze nigdy.  


Wiercenie się Michaela pozwala przewrócić mi się na drugi bok. I pomyśleć, że ten śpioch jest teraz mój? Ciężko mi w to uwierzyć. Nie mogę się powstrzymać i składam na jego ustach delikatny pocałunek. Otwiera jedno oko i promiennie uśmiecha się w moją stronę. Przyciąga mnie do siebie jeszcze bardziej i wtula się w moje ciało. Z trudem sięgam po mój telefon. Dziesiąta pięćdziesiąt trzy.
Cholera
Za godzinę ma być tu Mia.

- Najchętniej to bym stąd nie wychodziła, ale...
- Zostań jeszcze chwilkę - Przerywa mi i złącza nasze dłonie.
- Wygrałeś - Puszczam mu oczko, a ten jedynie szczerzy się jak głupi. Wczorajszego wieczoru zdaliśmy sobie sprawę z tego, jakimi byliśmy głupcami. Oboje tak długi czas ukrywaliśmy swoje uczucia.

Słyszę dzwonek do drzwi i zdaję sobie sprawę, że... zasnęłam!
Brawo Sarah. Jesteś bardzo mądra.
Jedynym plusem jest to, że jestem w codziennych ciuchach, a moje włosy są związane więc nie wyglądają najtragiczniej. Naszą wczorajszą rozmowę przerwał sen i dzięki temu nie zdążyłam przebrać się w ciuchy do spania. To może i lepiej.
Szybko zbiegam otworzyć drzwi. Widok mnie nie dziwi.
Mia patrzy na mnie jak na wariatkę.
- Gdybym wiedziała, że śpisz to bym tak wcześnie nie przychodziła - Rzuca wchodząc do środka. Jedyne to mnie zastanawia to skąd wie, że spałam? - Wydały cię śpiochy pod oczami!
- Nie spałam... Zasnęłam...
- Kobieto nie musisz mi się tłumaczyć. Masz wakacje - Mówi kręcąc głową. - Zbieraj się. Ja poczekam - Uśmiecham się w jej stronę i ekspresowo nie ma mnie już w salonie. Przebieram się w świeże ubranie, rozczesuję włosy i robię sobie leciutki makijaż. Niewidzialna siła ciągnie mnie jeszcze do pokoju Michaela i każe złożyć na jego policzku delikatnego buziaka. Mamrocze jeszcze coś pod nosem. Ja w tym czasie ulatniam się z pokoju i wychodzę z przyjaciółką na zakupy.
Mojego dobrego humoru nie da się nie zauważyć. Od rana nie schodzi mi uśmiech z twarzy.
W końcu czuję się szczęśliwa!
Niesamowite uczucie.
Czuję na sobie wzrok mojej towarzyszki. Przygląda mi się od dłuższego czasu.  Odwracam się w jej stronę i robię chyba dosyć śmieszną minę, gdyż Mia wybucha niespodziewanym śmiechem. Siadam na pobliskiej ławce i nie zamierzam się z niej ruszać dopóki nie powie o co jej chodzi.
Teraz to ona nie wie o co mi biega.

- Czemu nie idziemy? - Pyta trochę zdziwiona moim zachowaniem.
- Chcę po prostu wiedzieć, dlaczego od początku tak mi się przyglądasz. Powiesz i idziemy dalej. - Odpowiadam. I znów ten uśmieszek na jej twarzy.
- Sarah... Przecież widać, że coś musiało się wydarzyć. Od rana jesteś zbyt wesoła. - Więc chodzi o to. I od czego by tu zacząć?
- Tak naprawdę... - Zaczynam, ale nie wiem co mam powiedzieć. Prosto z mostu? Poczekać? - Ja i Michi...
- Przespaliście się ze sobą ! - Przerywa mi i krzyczy. Niejeden przechodzień spojrzał w naszą stronę. Szybko kręcę głową, na co patrzy na mnie jeszcze intensywniej. - Jak nie to, to co?
- Stwierdziliśmy, że...
- Stwierdziliście, że? - I znów mi przerywa. Zaraz zrezygnuję z chęci odpowiedzi.
- Musisz mi przerywać?! - Powiedziałam zdecydowanie za głośno. - Przepraszam. Spróbujemy bycia razem.
- Nareszcie! - Pisnęła z radości - Nawet nie wiesz jak się cieszę! - Mocno mnie przytuliła - Trzymam za was kciuki. Wy się tak kochacie! Musi wam się udać! - Krzyczy z entuzjazmem Mia. Sama chcę, aby nam się udało. Byłam zakochana może ze dwa razy, ale jeszcze nie czułam tego, aż tak jak przy Michim. Dodaje mi siły, dzięki niemu wszystkie problemy schodzą na drugi plan. Liczy się tylko i wyłącznie on.
Co byłoby gdyby jednak nam się nie udało?
Znamy się naprawdę długo. Od dzieciństwa. Dorastaliśmy razem. I tak nagle wszystko znika?
Tego boję się najbardziej.

Zakupy mijają nam w świetnym nastroju i dosyć szybko jak na nas. Zdarzało się, że cały boży dzień potrafiłyśmy spędzić w centrum handlowym. Takie są już kobiety.
Wracam do ,,mojego'' domu z wieloma torbami. Obok mnie szybko znajduje się mój przyjaciel. A raczej mój chłopak. Bierze ode mnie torby i zanosi do mojego pokoju. Ja w tym czasie od razu kładę się na kanapie w salonie.
Jestem padnięta.

*Michael*

Budzę się dosyć późno. Mój zegarek wskazuje dwadzieścia minut po dwunastej.
Leniwie wywlekam się z łózka i kieruję się do kuchni. Jestem sam przez dobre parę godzin.
Mia, Sarah i zakupy? Może ich nie być dłużej niż mi się wydaje.
Bez zastanowienia wybieram numer do Stefana.

- Nareszcie! Człowieku! Odzywaj się czasem - Krzyczy z pretensją na powitanie. Dzięki czemu od razu się przebudzam.
- Też miło cię mój najdroższy przyjacielu usłyszeć - Mówię trochę teatralnie.
- I jak tam? Odwaga przybyła? - Milion pytań na sekundę...
- Powiedziałem jej - Oznajmiam, a kąciki moich ust mimowolnie podnoszą się do góry.
- I? - Kolejne pytanie
- Jesteśmy razem - Po wypowiedzeniu tych słów słyszę krzyk.. radości? - Stefan? Jesteś tam?
- Jestem, jestem - Odpowiada - Po prostu się cieszę. Mój najlepszy przyjaciel w końcu ma dziewczynę ! - Krzyczy tak głośno, że odsuwam telefon od ucha na znaczną odległość. - Tylko jak wam nie wyjdzie... Nawet nie pytajcie co zrobię
- Co zrobisz? - Pytam chcąc go trochę dobić
- Zastrzelę was oboje - Mówi bardzo szczerze
- Groźby są karalne - Słyszę tylko śmiech. Jak ja uwielbiam tego człowieka.
- Trzymam za was kciuki, gołąbeczki
- Weź się odwal gołąbeczku - I po raz kolejny słyszę śmiech - Brałeś coś czy co?
- Jadłem żelki. A coś nie tak?
- Śmiejesz się prawie cały czas.
- Już się nawet pośmiać nie mogę - Mówi z lekką pretensją w głosie... Wiem jednak, że w duszy kipi ze śmiechu
- Gdzie masz teraz swoją księżniczkę? - Przez te wszystkie pytania czuję się jak na jakimś przesłuchaniu. Rozmawiamy jeszcze dobrą godzinę. Szczerze?  Brakuje mi tego chłopaka. Może czasem denerwuje, ale to zawsze najlepszy przyjaciel.
Mój dzień wygląda dosyć leniwie. Oglądając telewizję.
Słyszę, jak ktoś wchodzi. Odwracam się w stronę drzwi i widzę moją dziewczynę z niezliczoną liczbą toreb. Szybkim krokiem podchodzę do niej i biorę od niej torebki. Zanoszę je do jej pokoju i schodzę na dół.
Jest zmęczona. Bardzo zmęczona.
Kiedy siadam obok niej od razu zmienia swoją pozycję .
- Musimy porozmawiać. - Mówi patrząc mi w oczy, a ja nie wiem co mam o tym myśleć. Mam się bać?


---------------------------------------------
Czołem!
Po pierwsze - rozdział na początku miał wyglądać inaczej, jednakże moja kochana 
przyjaciółka stwierdziła, że lepiej będzie tak jak jest teraz XD . Sama nie wiem czy wam się to spodoba. Moim zdaniem jest okropny. 
Ale tak na serio. To chyba najgorszy ze wszystkich... 

Po drugie przepraszam, że tak późno. Rozdział miał być dodany już pewien czas temu, jednak poprawiałam całkiem sporo ocen i musiałam się bardzo do tego przyłożyć. Ale opłaciło się ;) ! 
Chciałabym wam podziękować za każdy komentarz. To naprawdę motywuje *-* 
Do następnego :* !
PS. Wszystkim tym, którzy już rozpoczęli ferie życzę udanego wypoczynku! Ja niestety muszę poczekać jeszcze tydzień :(